H ζούγκλα του καφέ και το τέλος των ελέγχων

Άρθρο μου που δημοσιεύεται σήμερα στην εφημερίδα Θεσσαλονίκη

Παρακολουθώ εδώ και δύο ημέρες διάφορους υποστηρικτές της διοίκησης του Δήμου Θεσσαλονίκης να πανηγυρίζουν, επειδή αθωώθηκαν οι ελεγκτές του Δήμου, οι οποίοι μηνύθηκαν για παράβαση καθήκοντος από τον ιδιοκτήτη μιας καφετέριας, που πήγαν να ελέγξουν.

Θέλω να το πω κυνικά: Όσοι πανηγυρίζουν γι’ αυτήν την απόφαση είναι ηλίθιοι! Διότι από αυτήν την απόφαση προκύπτει, ότι η παρεμπόδιση του ελέγχου τιμωρείται με τρίμηνη φυλάκιση με ΤΡΙΕΤΗ ΑΝΑΣΤΟΛΗ και η εξύβριση με δεκαήμερη φυλάκιση. Αυτές δεν είναι ποινές, αλλά χάδια.

Το χειρότερο όλων είναι, ότι η διοίκηση του Δήμου Θεσσαλονίκης ανέχτηκε να μετατραπεί η απειλή, που ο ελεγχόμενος εξαπέλυσε κατά των ελεγκτών, σε αστική διαφορά μεταξύ του ελέγχοντος και του ελεγχόμενου, η οποία ΘΑ εκδικαστεί –ίσως- κάποτε, αν οι ελεγκτές βρουν τα χρήματα που χρειάζονται για να καταθέσουν την αγωγή.

Ποιός υπάλληλος στη θέση τους θα κάνει ελέγχους στο μέλλον, πριν εξασφαλίσει την πλήρη συναίνεση του ελεγχομένου από τη στιγμή που:

1.       Διακινδυνεύει να τεθεί σε αργία (όπως θα γινόταν, αν η δίκη στο αυτόφωρο έπαιρνε αναβολή) και να πληρώνεται με το 1/3 του μισθού του 

2.       Πληρώνει από την τσέπη του το 1/4 του μισθού του για τα παράβολα μιας δίκης, στην οποία βρίσκεται κατηγορούμενος για όσα έκανε κατά την άσκηση των εργασιακών καθηκόντων του;

Η προχθεσινή υπόθεση σηματοδοτεί μεσοπρόθεσμα το τέλος των ελέγχων. Που άλλωστε δεν έχουν και ιδιαίτερη σημασία.

Διότι οι έλεγχοι αποφέρουν πρόστιμα, τα πρόστιμα όμως δεν αποδίδονται. Τα καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος στην πλατεία Αριστοτέλους είχαν στο τέλος του 2012 συνολικά οφειλές πάνω από 750.000 στον δήμο Θεσσαλονίκης. Σήμερα ξεπερνούν το 1 εκ. ΔΕΝ ΚΑΤΑΒΑΛΛΟΝΤΑΙ! Απλώς ρυθμίζονται και ξαναρυθμίζονται.

Οι ιδιοκτήτες των καταστημάτων βιώνουν την προσδοκία της τουριστικής ανάπτυξης, που εντέχνως καλλιεργείται, αλλά δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

Τα περισσότερα καφέ είναι συνεταιρισμοί «επαϊόντων» του χώρου και άνεργων νέων που επενδύουν τις οικογενειακές οικονομίες της προηγούμενης γενιάς στην ελπίδα ότι μπορεί να αποκτήσουν ένα κάποιο εισόδημα. Και τις χάνουν. Τα καφέ αλλάζουν ιδιοκτήτες εν μια νυκτί, οι χαμένοι απλώς φεύγουν, ανακουφισμένοι που σταματά η αιμορραγία των πληρωμών. Και αντικαθίστανται.

Όλο αυτό τους δημιουργεί ένταση κι έχει φέρει τον νόμο της ζούγκλας στην καθημερινότητα τους: Στη σχέση, τόσο με τον πολίτη που θέλει να περάσει τον αδιάβατο πλέον δρόμο, όσο και με τον ανταγωνισμό που «κερδίζει» υπογείως έναν καφέ παραπάνω...