Tα σπουργιτάκια που είδαν ψυχουλάκια

Ο "Τάκης" άκουσε ότι το ΣΥΡΙΖΑ να καταγγέλει ότι υπάρχει «γαλάζιο ταμείο» γα την εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας. Δε μπορεί, σκέφτηκε, κάτι θα ξέρουν, αύριο θα γίνουν κυβέρνηση. 

Κι έτσι αποφάσισε να κάνει την πρόταση σε όσους βουλευτές ήξερε. Αλλά επειδή δεν ήθελε να πάει στα γραφεια τους, να καρφωθει, επέλεξε το μόνο ασφαλή τρόπο προσωπικής επικοινωνίας. Το facebook.

"Η κρίση είναι ευκαιρία σκέφτηκε και οργάνωσε το σχέδιο περιμένοντας ένας να τσιμπήσει. πχ για ΤΡΙΑ εκατομμυρίων ευρώ. Αμέσως μετά θα πήγαινε σε γνωστό του που έχει παρτίδες με τη ΝΔ, όλο και κάποιον θα είχε, και θα του έλεγε: 

«Σου έχω βουλευτή έτοιμο να ψηφίσει για πρόεδρο, αλλά θέλει ΤΕΣΣΕΡΑ εκατομμύρια.» Εκείνος θα έμενε με το στόμα ανοιχτό. «Μα τι διαφθορά είναι αυτή γαμώτο». θα απαντούσε και θα προσέθετε: «Επειδή όμως το θέμα είναι σοβαρό θα μιλήσω με τους 'πάνω'»

.

Αμέσως μετά θα έπαιρνε τηλέφωνο σε έναν 'επάνω' στον οποίο είχε εμπιστοσύνη:

-Έχω  βουλευτή έτοιμο να ψηφίσει για πρόεδρο»

-Μπράβο, ο μεγάλος θα χαρεί πολύ!

-Εγώ ξέρεις πάντα για την παράταξη νοιάζομαι. Αλλά υπάρχει ένα ζήτημα που πρέπει να λυθεί.

-Πες το κι έγινε με τέτοια καλά νέα που φέρνεις!

-Θέλει ΠΕΝΤΕ εκατομμύρια.

Ενεός ο ενδιάμεσος που είναι όμως μπασμένος στα πράγματα παίρνει τηλέφωνο σε αυτον που νομίζει ότι κρατά το «αφανές ταμείο»:

-Υπάρχει πράγματι αυτό το μυστικό ταμείο» για την εκλογή προέδρου; Γιατί έχω μία βουλευτή έτοιμη να ψηφίσει αλλά θέλει ΕΞΙ εκατομμύρια ευρώ.

Κλείνοντας το τηλεφωνο το «ταμείο» θα μονολογούσε:

Στα ΕΠΤΑ εκατομμύρια η ψήφος για τον πρόεδρο κι είμαστε στην αρχή ακόμη. Σκέψου πόσο θα φτάσει το Φλεβάρη…

Ποιος μπορεί να ξέρει για αυτό το ταμείο; αναρωτήθηκε κι άνοιξε τον κατάλογο στο κινητο ίνα πληρωθεί το υπό Ανδρέα Παπανδρέου ρηθέν ότι ΟΙ ΜΕΣΑΖΟΝΤΕΣ ΑΥΞΑΝΟΥΝ ΤΙΣ ΤΙΜΕΣ

ΤΟ ΒΕ CONTINUED ΔΙΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΜΕ ΚΑΠΟΥ -ΚΑΠΟΥ

Τα ανεξέλεγκτα προνόμια της τοπικής εξουσίας

Άρθρο μου που φιλοξενείται στην εφημερίδα Θεσσαλονίκη με αφορμή τις δυσάρεστες καταστάσεις που βιώνουμε τον τελευταίο καιρό σε καφέ μπαρ και εστιατόρια στην πόλη. ότι συμβαίνει δεν είναι σύμπτωση. Εχει γενεσιουργές αιτίες στην Ελλάδα που κατάρρευσε την προηγούμενη δεκαετία. 

Οι Επιτροπές Επίλυσης Φορολογικών Διαφορών είναι ένα εξαιρετικά σημαντικό θεσμικό πολιτικό όργανο σε όλους τους Δήμους.

Σε αυτές προσφεύγουν οι πολίτες, στους οποίους έχει επιβληθεί από τις υπηρεσίες πρόστιμο για οποιονδήποτε λόγο- πλην στάθμευσης, ζητώντας τη μείωση ή την απαλοιφή του.

Οι επιτροπές έχουν τη δυνατότητα να μειώνουν το επιβληθέν πρόστιμο μέχρι ποσοστού 50% ή σε σπάνιες περιπτώσεις ακόμη και να το απαλείψουν.

Δηλαδή πρακτικά ο νόμος δίνει τη δυνατότητα στα πολιτικά πρόσωπα να ακυρώνουν τις ποινές που προβλέπει ο νόμος.

Είναι προφανές, ότι στην καλύτερη των περιπτώσεων ένας επιχειρηματίας, είτε έχει ένα τεράστιο σουπερμάρκετ, είτε ένα μικρό και ταπεινό κυλικείο, χρωστά σε δημοτικούς συμβούλους τουλάχιστον το μέρος του προστίμου, που ευαρεστήθηκαν να του κόψουν.

Ουσιαστικά ο νόμος καθιστά την εφαρμογή του αντικείμενο διαπραγμάτευσης ανάμεσα στην πολιτική εξουσία και τον πολίτη.

Οι επιτροπές δεν είναι η μόνη περίπτωση:

Την προέγκριση, για να μπορεί κάποιος να κάνει εργασίες και να πάρει άδεια λειτουργίας καταστήματος υγειονομικού ενδιαφέροντος, χορηγεί το εκλεγμένο συμβούλιο της δημοτικής κοινότητας. Την οριστική σφράγιση καταστήματος υγειονομικού ενδιαφέροντος, μετά από τρεις παραβάσεις, αποφασίζει η Επιτροπή Ποιότητας Ζωής. Η Επιτροπή Ποιότητας Ζωής του Δήμου Θεσσαλονίκης αφιέρωσε δεκάδες ώρες συνεδριάσεων για το αν θα κλείσει ή όχι ένα σουπερμάρκετ, που δεν πληρούσε τους κανόνες πυρασφάλειας, με επιβεβαιωμένη την παράβαση από την Πυροσβεστική. Τα πρόστιμα για παράνομη διαφήμιση αποφασίζει το Δημοτικό Συμβούλιο Αυτή η λογική μεταθέτει το πρόβλημα των ελέγχων από την ουσία τους, στις νομοθετικές προβλέψεις, που ενισχύουν την ισχύ του αιρετού έναντι του νόμου και δημιουργούν συνθήκες θερμοκηπίου για την ανάπτυξη σχέσεων πολιτικής πελατείας.

Είναι απολύτως λογικό οι “προνομίες” που εξασφαλίζει το ίδιο το σύστημα στους λειτουργούς του να δημιουργούν στους πολίτες “κίνητρα”, είτε να υποστηρίξουν οικονομικά και πολιτικά κάποιον υποψήφιο, με την προσδοκία της "προστασίας", είτε να επιδιώξουν να εκλεγούν σε αξίωμα, για να έχουν οι ίδιοι την επιρροή.

Αυτά, όμως, δημιουργούν καχυποψία στην κοινωνία, η οποία ενισχύεται όταν γίνεται γνωστό π.χ. ότι τα καταστήματα της πλατείας Αριστοτέλους χρωστούν 1 εκ. ευρώ από πρόστιμα, τα οποία δεν εισπράττονται, χωρίς αυτό να έχει καμία επίπτωση στη λειτουργία τους.

“Γινόμαστε εμείς κακοί και βάζουμε πρόστιμα για να τα μειώνουν 'εκείνοι' σε όσους είναι φίλοι τους;” σχολιάζουν οι υπάλληλοι, όπως παλαιότερα αναρωτιόνταν οι δημοτικοί αστυνομικοί, γιατί να κόβουν κλήσεις αφού μετά ο πολιτικός προϊστάμενος τις σβήνει;

Τι άλλο εννοούσε ο “νταής” καταστηματάρχης της Αριστοτέλους, όταν επιτιθέμενος στους ελεγκτές είπε ότι “δεν πάνε να ελέγξουν το διπλανό μαγαζί”;

Όποιος θέλει να αλλάξει το τοπίο στην αυτοδιοίκηση, πρέπει αυτοπαραιτηθεί από αυτές τις προνομίες!

Οι διοικήσεις είναι για να χαράζουν πολιτική, οι υπηρεσίες για να την εφαρμόζουν. Η δουλειά των υπηρεσιών μπορεί να ελεγχθεί και να αξιολογηθεί με ποσοτικά και ποιοτικά κριτήρια- ορισμένα εκ των προτέρων- με παράλληλη θέσπιση ταχύτατης διαδικασίας δευτεροβάθμιας κρίσης για την απόφασή τους.

Ας αφήσουμε τις υπηρεσίες να κάνουν τη δουλειά τους!

Δεσποινίς ετών 39: Τα χρόνια της ντροπής και της προχειρότητας

Ένα αρθρο μου που φιλοξενείται σήμερα στην Καρφιτσα για το θέμα του μετρό. Κι ευχαριστώ πολύ τη Μελίνα Καραπαναγιωτίδου που θυμήθηκε ότι αυτά που ακούγονται σήμερα είχα προειδοποιήσει πριν από δύο χρόνια. "Δεσποινίς ετών 39"

Μπαίνοντας σε δύο μήνες το 2015, το μετρό της Θεσσαλονίκης θα θυμίζει όλο και περισσότερο την ταινία του Αλέκου Σακελλάριου “Δεσποινίς ετών 39”.

Διότι η πρώτη φορά που εμφανίστηκε στα επίσημα κιτάπια του ελληνικού δημοσίου ήταν το 1976, στην κατάθεση του προϋπολογισμού του 1977. Χωρίς βέβαια ποσό. Για να καταδειχθεί η πολιτική βούληση να γίνει το έργο, όπως λέγεται σε τέτοιες περιπτώσεις.

Επανεμφανίστηκε εννέα χρόνια αργότερα, στην προεκλογική περίοδο των δημοτικών εκλογών του 1986 από τον Σωτήρη Κούβελα, για να καταδείξει την πολιτική βούληση να αλλάξει τη ροή της ιστορίας της Θεσσαλονίκης μετά από 12 χρόνια διοίκησης της κεντροαριστεράς.

Η πρώτη απόπειρα για εφαρμογή της βούλησης στηρίχθηκε στη χρηματοδότηση από το δημοτικό ραδιόφωνο της Θεσσαλονίκης. Ήταν επίσης πολιτική και καθόλου οικονομική. Διότι πολύ σύντομα απεδείχθη ότι το Δημοτικό Ραδιόφωνο της Θεσσαλονίκης δε θα έβγαζε καν τα έξοδα του. Μία οικονομοτεχνική μελέτη τότε θα το αποδείκνυε.

Στο κάτω κάτω, τι πρόβλημα έχει σήμερα ο κύριος Κούβελας; Μήπως τον ψάχνει κανείς σήμερα να του ζητήσει εξηγήσεις γιατί δε γίνεται το έργο; Κι αν ερωτηθεί, η απάντηση είναι προδιαγεγραμμένη: Αν είχα μείνει, θα είχε γίνει!

Η οκταετία του οράματος

Αυτή η περίοδος μας άφησε ως παρακαταθήκη την “τρύπα του Κούβελα”, δηλαδή το πρώτο σκάψιμο για τη δημιουργία στοάς. Ήταν μπροστά στην έκθεση και κόστισε με δεδομένα εποχής περίπου 1 δισ. δραχμές, δηλαδη 3 εκ. ευρώ σημερινά λεφτά. Μάλλον δεν έγινε με χρηματοδότηση του Δημοτικού Ραδιοφώνου.

Η άνοδος στην εξουσία της ΝΔ, το 1989, μετά από τα οκτώ χρόνια ΠΑΣΟΚ, με τον Σωτήρη Κούβελα νούμερο 2 στην κυβέρνηση σήμαινε ότι το “έργο- σημαία” για τη Θεσσαλονίκη έπρεπε να ολοκληρωθεί.

Ανατέθηκε ως ιδιωτικό έργο, στον αγαπημένο εργολάβο της εποχής Μητσοτάκη, τον κ.Πρόδρομο Εμφιετζόγλου, ο οποίος θα έπρεπε να το κατασκευάσει και να βγάλει τα λεφτά του από την εκμετάλλευση της γραμμής, δηλαδή τα εισιτήρια.

Ο κ.Εμφιετζόγλου πήρε το θέμα πολύ ζεστά και βρήκε πολύ ισχυρούς ξένους συνεταίρους, τη SIEMENS συμπεριλαμβανομένης.

Το μόνο που δε βρήκε ήταν λεφτά.

Διότι αναζήτησε χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, ο αντιπρόεδρος της οποίας ήταν Έλληνας, ο κ.Παναγιώτης Γεννηματάς, ο οποίος προσπάθησε να βρει τη χρηματοδότηση που χρειαζόταν.

Προσπάθησε αλλά απέτυχε.

Διότι το μήνυμα των τεχνοκρατών της ΕΤΕπ ήταν πολύ συγκεκριμένο ακόμη:

Το μέσο δε μπορεί να έχει τον αριθμό των επιβατών που μπορεί να διασφαλίσει τη βιωσιμότητά του.

Και η θέση παρέμεινε η ίδια ακόμη και όταν κατατέθηκε (χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του ΟΑΣΘ) η αναδιάρθρωση των αστικών συγκοινωνιών της πόλης, με βάση την οποία όλα τα λεωφορεία θα τροφοδοτούσαν με επιβάτες το μετρό.

Έτσι έκλεισε μία οκταετία προσπαθειών για το Μετρό, με μία σαφή προειδοποίηση:Μπορείτε να συνεχίσετε να θέλετε μετρό, να ξέρετε όμως ότι θα πρέπει να το πληρώσετε!

Η οκταετία της ντροπής

Η θέση των τεχνοκρατών της ΕΤΕπ ήταν η χρυσή ευκαιρία να απεμπλακεί η πόλη από το μετρό, διότι στο μεταξύ είχε αλλάξει και η κυβέρνηση, είχε πέσει ο Μητσοτάκης και είχε έλθει ο Παπανδρέου.

Όμως το ΠΑΣΟΚ της Θεσσαλονίκης ντρεπόταν να μην κατηγορηθεί ότι δεν θέλει κατασκευάσει το έργο, διότι φοβόταν την αμείλικτη κριτική της τοπικής ΝΔ, ότι δε θέλει μεγάλα έργα στη Θεσσαλονίκη. Ο Λαλιώτης λέει ότι είχε άλλη άποψη για επαναπροκήρυξη του έργου, αλλά σεβάστηκε τη γνώμη των τοπικών συντρόφων.

Στο κάτω κάτω, τι πρόβλημα έχει σήμερα ο κύριος Λάλιώτης; Μήπως τον ψάχνει κανείς σήμερα να του ζητήσει εξηγήσεις γιατί δε γίνεται το έργο; Κι αν ερωτηθεί, η απάντηση είναι προδιαγεγραμμένη: Αν είχα μείνει, θα είχε γίνει!

Αυτό το κρυφτούλι κράτησε μία ακόμη οκταετία και τα μηνύματα στο τοπικό ΠΑΣΟΚ ήταν πολύ συγκεκριμένα. Η ΝΔ είχε κερδίσει το πολιτικό παιχνίδι της επικοινωνίας στην πόλη και είχε πείσει ότι το μετρό δε γίνεται επειδή δε θέλει η Αθήνα και ρίχνουν τα λεφτά στους Ολυμπιακούς.

Επειδή το πολιτικό όραμα του εκσυγχρονισμού είχε αρχίσει να ξεθωριάζει και τον Κώστα Σημίτη άρχισε να τον ενδιαφέρει η τρίτη νίκη στις εκλογές, ξεκίνησε μια προσπάθεια κατευνασμού της ανησυχίας των Θεσσαλονικέων.

Η Βάσω Παπανδρέου, ως ΥΠΕΧΩΔΕ, προκήρυξε την κατασκευή του μετρό ως δημόσιο έργο. Αυτό μείωνε τη συμμετοχή της κατασκευής στο κόστος του εισιτηρίου, αλλά το βασικό ζήτημα παρέμενε:

Το μέσο εξακολουθούσε να μην έχει τον αριθμό των επιβατών που μπορεί να διασφαλίσει τη βιωσιμότητά του.

Επειδή οι εκλογές πλησίαζαν και δεν υπήρχε χρόνος για μελέτες, η κυρία Παπανδρέου προκήρυξε το έργο με τη μέθοδο της μελέτης- κατασκευής. Δηλαδή χωρίς μελέτη.

Στο κάτω κάτω, τι πρόβλημα έχει σήμερα η κυρία Παπανδρέου; Μήπως την ψάχνει κανείς σήμερα να της ζητήσει εξηγήσεις γιατί δε γίνεται το έργο; Κι αν ερωτηθεί, η απάντηση είναι προδιαγεγραμμένη: Αν είχα μείνει, θα είχε γίνει!

Η οκταετία της προχειρότητας

Λίγο αργότερα όντως έγιναν οι εκλογές και ήλθε στην εξουσία η ΝΔ.

Ήταν η δεύτερη χρυσή ευκαιρία να απεμπλακεί η πόλη από το έργο, αν ο τότε υπουργός ΠΕΧΩΔΕ ακύρωνε την προκήρυξη και προκήρυσσε μελέτες.

Όμως ο Γιώργος Σουφλιάς και η κυβέρνησή του ήταν ήδη όμηροι της αταλάντευτης πολιτικής τους στάσης υπέρ του μετρό και φοβούνταν ότι οποιαδήποτε αλλαγή θα έδινε στη Θεσσαλονίκη το μήνυμα ότι η ΝΔ δεν τηρεί τις υποσχέσεις της.

Έτσι έκανε το διαγωνισμό για περίπου 1 δισ. ευρώ, με τη μέθοδο της μελέτης- κατασκευής και ανέδειξε και μειοδότη.

Στο κάτω κάτω, τι πρόβλημα έχει σήμερα ο κύριος Σουφλιάς; Μήπως τον ψάχνει κανείς σήμερα να του ζητήσει εξηγήσεις γιατί δε γίνεται το έργο; Κι αν ερωτηθεί, η απάντηση είναι προδιαγεγραμμένη: Αν είχα μείνει, θα είχε γίνει!

Από την έναρξη κατασκευής περάσανε 8,5 χρόνια.

• Έχει κατασκευαστεί το μισό έργο, έχουν εξαντληθεί σχεδόν όλα τα λεφτά, που άλλωστε ήταν από ΕΣΠΑ, και δάνεια
• Έχει διπλασιαστεί το κόστος χωρίς την επέκταση προς Καλαμαριά αλλά τα μέχρι σήμερα επιπλέον 700 εκ. (τα 500 απο τα οποία στον εργολάβο) δεν προβλέπεται να έλθουν από πουθενά
• Το κόστος ανεβαίνει από την κωλυσιεργία του δημόσιου τομέα. (Από τους σταθμούς που ακόμη δεν έχουν παραδοθεί μέχρι το φιάσκο του Δήμου στο σταθμό της Βενιζέλου)
• Το ζήτημα της ανταγωνιστικής λειτουργίας του μετρό με τον ΟΑΣΘ έχει με νόμο παραπεφθεί ΔΥΟ χρόνια μετά την έναρξη λειτουργίας του μετρό. Διότι δουλειά και για τους δύο σε μία πόλη του μεγέθους της Θεσσαλονίκης δεν υπάρχει.
• Εξακολουθεί να είναι άγνωστο πόσο θα κοστίζει το εισιτήριο και αν θα έχει επιδότηση

Τι μας μένει; η διαβεβαίωση του γενικού γραμματέα δημοσίων έργων Στράτου Σιμόπουλου, ότι τα χρήματα είναι διασφαλισμένα.

Τις ίδιες ακριβώς διαβεβαιώσεις έδινε και ο προκάτοχος του στην αρμοδιότητα, Γιάννης Μαγκριώτης, ο οποίος μάλιστα συμπεριλάμβανε στα σίγουρα λεφτά και το κόστος των επεκτάσεων.

Αν ερωτηθεί σήμερα ο κ.Μαγκριώτης για την τύχη του έργου, η απάντηση είναι προδιαγεγραμμένη: Αν είχα μείνει, θα είχε γίνει!

Την ίδια απάντηση θα δίνει και ο κ.Σιμόπουλος, όταν με το καλό ανέβει πολιτική κλάση θα γίνει πρώην στην αρμοδιότητα για το μετρό:

Αν είχα μείνει, θα είχε γίνει!

Όμως "η δεσποινίς ετών 39" θα μείνει ανέγγιχτη. Το μετρό δε θα γίνει ποτέ, όσο δε βρίσκονται λεφτα τώρα και όσο δεν διευκρινίζεται πόσο θα κοστίζει μετά και ποιος θα πληρώνει.

Δεν βολεύει κανέναν!

Και το ότι η πόλη ταλαιπωρείται και εκατοντάδες οικογένειες έχουν καταστραφεί, δε συγκινεί κανέναν!

Συμβασιούχοι και συμβόλαια πολιτικής εξόντωσης για 1 εκατομμύριο ευρω τον μήνα

Άρθρο μου που φιλοξενείται στο sirma.info με αφορμή τις κλήσεις μελών της προηγούμενης Οικονομικής Επιτροπής του Δήμου Θεσσαλονίκης σε απολογία για το θέμα των συμβασιούχων.

Η πρόσκληση των μελών της προηγούμενης Οικονομικής Επιτροπής του Δήμου Θεσσαλονίκης σε απολογία, επειδή δεν έκαναν έφεση στην απόφαση που δικαίωνε τους 556 συμβασιούχους του Δήμου, είναι μία βαθιά υποκριτική απόφαση.

Όχι διότι οι αποφάσεις της τοπικής αυτοδιοίκησης δεν πρέπει να ελέγχονται. Αυτά είναι ανοησίες.

Αλλά διότι αυτός ο οποίος ζητά σήμερα εξηγήσεις, η κυβέρνηση δηλαδή δια του γενικού γραμματέα της Αποκεντρωμένης Διοίκησης κ.Αθανασίου Καρούντζου, έχει νομιμοποιήσει επανειλημμένα την απόφαση να μην ασκηθεί έφεση.

Η απόφαση της Οικονομικής Επιτροπής να μην ασκηθεί έφεση ελήφθη στις 20 Δεκεμβρίου 2013 κι είχε ως αποτέλεσμα η απόφαση που δικαίωνε τους συμβασιούχους να τελεσιδικήσει στις 3 Ιανουαρίου.

Ο κ.Καρούντζος χρειάστηκε ΔΥΟ μήνες για να ακυρώσει την απόφαση της οικονομικής Επιτροπής. Συγκεκριμένα έλαβε την απόφαση του στις 18 Φεβρουαρίου 2014, ενάμιση μήνα αφότου η υπόθεση είχε τελεσιδικήσει.

Παρά την ακύρωση, έξι ημέρες μετά, στις 24 Φεβρουαρίου 2014, το Δημοτικό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης, αποφάσισε τη σύσταση των προσωποπαγών θέσεων για τους συμβασιούχους.

Από τότε αρχίζουν οι διαδοχικές νομιμοποιήσεις της απόφασης της Οικονομικής Επιτροπής από κυβερνητικά όργανα.

1. Ο κ.Καρούντζος μπορούσε να ακυρώσει την απόφαση για τις προσωποπαγείς θέσεις επειδή στηρίχθηκε στηνπαράνομη απόφαση της Οικονομικής Επιτροπής να μην ασκηθεί έφεση. Δεν το έκανε. Αντίθετα ζήτησε να συμπληρωθεί η απόφαση με όλα τα ονόματα των συμβασιούχων που είχαν κερδίσει.
2. Στις 7 Απριλίου 2014, το Υπουργείο Εσωτερικών με το με αριθμό 12545 έγγραφο του αναφέρει ότι ο Δήμος μπορεί να προχωρήσει στη σύσταση των προσωποπαγών θέσεων ως προπαρασκευαστική ενέργεια για την οριστική πρόσληψη τους. Πουθενά δεν αναφέρει ότι είναι αντίθετο επειδή η απόφαση αυτή στηρίζεται στην παράνομη απόφαση της Οικονομικής Επιτροπής να μην ασκηθεί έφεση. Διευκρινίζει μάλιστα ότι δε συντρέχουν οι απαγορεύσεις της προεκλογικής περιόδου.
3. Στις 14 Απριλίου, το Δημοτικό Συμβούλιο έλαβε ξανά την απόφαση για σύσταση προσωποπαγών θέσεων συμπεριλαμβάνοντας τα ονόματα.
4. Στις 21 Μαΐου ανάμεσα στους δύο γύρους των δημοτικών εκλογών, ο κ.Καρούντζος επικύρωσε την απόφαση για σύσταση για τη σύσταση των προσωποπαγών θέσεων. Δεν επιφυλάσσεται για το ότι στηρίχτηκε στην παράνομη απόφαση της οικονομικής επιτροπής να μην ασκηθεί έφεση.
5. Στις 28 Ιουλίου 2014, ο Υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, Κυριάκος Μητσοτάκης με την απόφαση του ΔΙΠΠ/Φ.ΕΠ.1/419/οικ. 18959 υπογράφει τη μονιμοποίηση στο Δήμο 45 από αυτούς τους συμβασιούχους, χωρίς να τον ενοχλεί ότι στηρίζεται στην παράνομη απόφαση της οικονομικής επιτροπής να μην ασκηθεί έφεση.

Η απόφαση αυτή δημοσιεύεται στην εφημερίδα της κυβέρνησης μόλις ΔΥΟ ημέρες από τη λήψη της, διάστημα που αποτελεί ρεκόρ ταχύτητας για την ελληνική δημόσια διοίκηση.

Σήμερα έρχονται όλοι αυτοί που νομιμοποίησαν τις συνέπειες της απόφασης της Επιτροπής να ζητήσουν ευθύνες από τα μέλη της Επιτροπής που την έλαβαν.

Θα μπορούσε να είναι απλώς υποκρισία, αν δεν ήταν ντροπή!
Διότι η συγκεκριμένη απόφαση της Οικονομικής Επιτροπής δεν ήταν παρά η εκτέλεση της απόφασης του Δημοτικού Συμβουλίου. Άρα υπόλογο θα έπρεπε να είναι όλο το τότε Δημοτικό Συμβούλιο.

Η μηδενική οικονομική επιβάρυνση και το τεράστιο οικονομικό σκάνδαλο

Σε ό,τι δε αφορά τώρα στις οικονομικές συνέπειες από την απόφαση:
Δεν υπήρξε καμία επιβάρυνση των οικονομικών του Δήμου από την απόφαση να μην ασκηθεί έφεση.

Η επιβάρυνση στα οικονομικά του Δήμου προήλθε από την εντελώς νομικά αστήρικτη απόφαση να διατηρηθούν στη δουλειά τους από 1/1/2014 χωρίς να έχουν ολοκληρωθεί οι διαδικασίες για την εφαρμογή της δικαστικής απόφασης που τους δικαίωνε.

Αυτήν την απόφαση την έλαβε η διοίκηση, χωρίς καμία κάλυψη από το Δημοτικό Συμβούλιο, και παρά την απόρριψη της μισθοδοσίας από τον Επίτροπό του Ελεγκτικού Συνεδρίου.

Οι 511 συμβασιούχοι απασχολούνται χωρίς καμία ασφαλιστική κάλυψη και χωρίς καμία νομιμοποίηση και χωρίς ασφαλιστική κάλυψη, πληρώνονται δε με δικαστικές αποφάσεις που στηρίζονται στις προβλέψεις περί «αδικαιολόγητου πλουτισμού».

Αλλά γι’ αυτήν την παρανομία, αυτουργοί της οποίας είναι ο δήμαρχος και 2-3 στενοί συνεργάτες του και η οποία έχει κοστίσει από την αρχή του χρόνου στα ταμεία του Δήμου περίπου 10 εκ. ευρώ στα ταμεία του δήμου, κανείς δεν ζητά ευθύνες.

Όσοι δε από τους αυτούς τους 511 έτυχε, για διάφορους λόγους, να μη μπορέσουν να εξοφλήσουν την αμοιβή του δικηγόρου για τη «δικαίωση» τους, δηλαδή 2.000 ευρώ καθαρά (σύνολο περίπου 1,5 εκ. ευρω), έλαβαν επιστολή, στην οποία «προειδοποιούνται» ότι δεν θα συμπεριληφθούν στις επόμενες αγωγές που θα γίνουν για να πληρώνονται.

Μέχρι πότε θα πληρώνονται με αγωγές; Το αναφέρει στο έγγραφο του 12545/7-4-2014 το Υπουργείο Εσωτερικών.
Απαγορεύεται κάθε πρόσληψη αποφοίτου υποχρεωτικής ή δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης μέχρι 31-12-2016. Θα απασχοληθούν νόμιμα λοιπόν από 1.1.2017.

Μέχρι τότε είναι σε καθεστώς ομηρίας, μαύρης εργασίας και απάνθρωπης εκμετάλλευσης.
Οι ελεγκτικές αρχές διύλισαν τον κώνωπα και κατάπιαν την κάμηλο! Για ό,τι φταίνε αυτοί που εκλήθησαν σε απολογία, ευθύνομαι κι εγώ. Δεν ευθύνομαι για όσα κάνουν αυτοί που δεν εκλήθησαν να δώσουν εξηγήσεις!

Είναι τραγικό να χρησιμοποιούνται οι πρώην συμβασιούχοι, για να εκτελούνται συμβόλαια πολιτικής εξόντωσης.

Διότι δεν είναι μόνο ότι διατηρήθηκαν οι 511, προσλήφθηκαν κι άλλοι!

Δε ξέρω πόσο νόστιμη είναι η καμήλα, αλλά καλή χώνεψη!

ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΙΠΟΤΕ ΝΑ ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ!

Ένα άρθρο μου που δημοσιεύεται σήμερα στην εφημερίδα Μακεδονία με αφορμή τη συζητηση περί συλλογικής μνήμης και συλλογικής ντροπής αναφορικά με τον αφανισμό της εβραϊκής κοινότητας της Θεσσαλονίκης στην περίοδο της κατοχής.

Ο πατέρας μου ήλθε στη Θεσσαλονίκη κάπου προς το τέλος της δεκαετίας του 1950, για να υπηρετήσει τη θητεία του. Η τύχη ήταν ότι εδώ στη Θεσσαλονίκη είχε έλθει η οικογένεια της μάνας μου για να "λειάνει" τις επιπτώσεις του εμφυλίου πολέμου, που ήταν βάρβαρες στο χωριό της, κοντά στην Αριδαία.

Έτσι γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη.
Όπως και πολλοί άλλοι. Γι' αυτό η Θεσσαλονίκη ανάμεσα στο 1940 και στο 1951 αύξησε τον πληθυσμό της κατά περίπου 52.000 κατοίκους, δηλαδή κατά 18% και αν σε αυτόν τον αριθμό προσθέσεις και τους 56.000 εβραίους Θεσσαλονικείς που δολοφονήθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ή έφυγαν αμέσως μετά για την Παλαιστίνη, η αύξηση του πληθυσμού της πόλης είναι στο 45%.
Δέκα χρόνια αργότερα, το 1961, ο πληθυσμός της πόλης ήταν 378.000, από τους οποίους οι 150.000, περίπου το 40% δηλαδή, είχαν έλθει στην πόλη μετά τον πόλεμο. Το 1961, δηλαδή, τέσσερις στους δέκα κατοίκους της πόλης δεν είχαν έλθει ακόμη όταν ξεκινούσαν τα τρένα του θανάτου.
Όντας ένας από αυτούς, που σήμερα λογίζεται Σαλονικιός, χωρίς να έχει μακρούς δεσμούς με το βαθύ παρελθόν της πόλης, προσπαθώ να μπω στη θέση εκείνων που όπως έχει πει ο Δαυίδ Σαλτιέλ γύρισαν από τα στρατόπεδα στην πόλη τους, αλλά ήταν μία άγνωστη πόλη, στους δρόμους της οποίας δεν ακούγονταν πλέον τα σεφαραδίτικα. Κι είναι πραγματικά δύσκολο να το νιώσεις. Όμως δεν ντρέπομαι. Δεν ντρέπομαι, γιατί δεν έχω κανέναν συγγενή μου να ρωτήσω για την ένοχη σιωπή του. Δεν έχω κανέναν δικό μου που συνεργάστηκε με τους κατακτητές, δεν έχω κανέναν δικό μου που καρπώθηκε την περιουσία του εβραίου γείτονά του.
Δεν μπορεί η ντροπή της πόλης να είναι συλλογική! Δεν είναι ντροπή! Είναι απαξία και αφορά αυτούς που ήταν εκεί και σιώπησαν. Αφορά αυτούς που ξέρουν ποιοι πήραν τις περιουσίες.
Αφορά αυτούς που πρόδωσαν όσους προσπάθησαν να διαφύγουν. Αφορά πράξεις που έχουν παραγραφεί νομικά, αλλά δεν θα παραγραφούν ποτέ ηθικά! Αφορά αυτούς που τις έκαναν! Κι εγώ θέλω να κάνω το παν, για να μην επαναληφθούν ποτέ αυτές οι πράξεις! ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ! 

Ονόματα και διευθύνσεις λοιπόν γιατί οι ένοχοι έχουν ονοματεπώνυμα! Η συλλογική ευθύνη και η ντροπή αφορά αυτούς που ήταν εκεί και αυτούς που ωφελήθηκαν από την εξόντωση των Εβραίων της Θεσσαλονίκης.
Είχα προτείνει με την αφορμή του 2012 να γίνει ένα μεγάλο συνέδριο για την πιο σκοτεινή περίοδο της ιστορίας της πόλης, την περίοδο 1941-44. Επιστημονικό, αμερόληπτο, ιστορικό. Για να μάθουμε ποιος έκανε τι και να το αφήσουμε παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές.
Αντί γι' αυτό προτιμήθηκαν οι εύκολες απαξιώσεις. 

Δεν έχω τίποτε για το οποίο να ντρέπομαι. Δεν ντρέπομαι ούτε για τη σιωπή ούτε για τις πράξεις αυτών που ήταν παρόντες. Η συλλογική ευθύνη είναι ρατσιστική και κανένας δε μπορεί να την αναλάβει για λογαριασμό μιας ολόκληρης πόλης. Η συλλογική καταδίκη είναι για να αποτρέψει τις ατομικές καταδίκες.
Αν είχα σιωπήσει, αν είχα ανεχτεί, θα ντρεπόμουν.

Λεφτά και χωρίς να χύσεις τον… καφέ!

Τι συμβαίνει στο κέντρο της πόλης με τα… χιλιάδες καφέ και τις άδειες λειτουργίας τους;

Γιατί συχνά πυκνά βγαίνουν τα… μαχαίρια; Ποιοι χωρίς να χύσουν το καφέ τους… κερδίζουν πολλά λεφτά;

Γιατί δεν εισπράττονται οφειλές 700.000 ευρώ;

Απαντά στο n box (fb) και στη Μ. Καραπαναγιωτίδου  ο πρώην επικεφαλής δημοτικής παράταξης και δημοσιογράφος Χρήστος Μάτης. 

1. Ζούγκλα, άγρια δύση, πόλεμος… Είναι δυνατόν να περιγράφεται μ΄αυτόν τον τρόπο η αδειοδότηση καφε(νειων) στο Δήμο Θεσσαλονίκης;

-Με αυτό τον τρόπο περιγράφεται η λειτουργία της αγοράς του καφε και σας λέω ειλικρινά, ίσως είναι πιο επιεικείς από την πραγματικοτητα οι χαρακτηρισμοί…

2. Δηλαδή έχουμε άγριους, θηρία, καουμπόηδες, θύματα και εμπόλεμους;

-Όχι, έχουμε μονάχα… εμπόλεμους, οι οποίοι στο πλαίσιο του πολέμου, ενδύονται τους παραπάνω κατά περίπτωση ρόλους…

3. Συνεπώς μιλάτε – εδώ και καιρό – για διοικούντες και μόνο…

-Ευθύνη των διοικούντων είναι η διατήρηση της ευταξίας, όταν η διοίκηση δίνει παραδείγματα που προκαλούν πάθη, τα αποτελεσματα ειναι αυτα

4. Τα παραδείγματα αφορούν σε καφέ αντιδημάρχου που παραχώρησε πριν από ελέγχους και ύστερα από καταγγελίες;

-Και οχι μόνο… Τι μήνυμα στέλνει η επιμονή να γίνει πεζόδρομος ένα τμήμα πενήντα μέτρων που έχει εκεί μαγαζί ο αντιδήμαρχος;

5. Δηλαδή; (Ποια άλλοι δίνουν το κακό παράδειγμα από τους διοικούντες;)

-Ο πολίτης αισθάνεται ότι η εξουσία δεν τρώει αλλά… τρέφει τα παιδιά της. Τι μήνυμα παίρνει ο πολίτης όταν μαθαίνει ότι οι οφειλές των καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος σε μια πλατεία, υπερβαίνουν τις 750.000 ευρώ και δεν εισπράττονται ποτέ, αλλά τα μαγαζιά συνεχίζουν να λειτουργούν;

6. Οφειλές από πρόστιμα; Μήπως σε εποχή κρίσης ο δήμος εμφανίζεται επιεικής με άλλοθι αυτό ακριβώς; Τι θα έπρεπε να κάνει ο δήμος να τα κλείσει ΑΜΕΣΑ;;;

-Επιείκεια με ονοματεπώνυμο πρώτη φορά έχουμε…η επιείκεια είναι γενική αρχή για όλους. Να σας πω το πιο απλό: κανείς δεν παίρνει άδεια για τραπεζοκαθισματα στο δημόσιο χώρο αν δεν έχει πληρώσει την άδεια της προηγούμενης χρονιάς

7. Δηλαδή υπάρχουν λίγοι και ευνοημένοι κοντά στους διοικούντες ή είναι οι διοικούντες που ανανεώνουν άδειες καφέ, χωρίς να έχουν πληρώσει την αρχική άδεια;

-Οι ευνοημένοι μπορεί να είναι και πολλοί. Μη ξεχνάτε ότι η πόλη έχει πάνω από 6.000 άδειες τραπεζοκαθισμάτων στο δημόσιο χώρο.

8. Δηλαδή μιλάμε για μεγάλο… κύκλο εργασιών; (με διοικούντες, ιδιοκτήτες, παρανομούντες, δικηγόρους, λογιστές κτλ κτλ)

-Να συνυπολογισετε και όλα τα κτλ… ο τζίρος δεν είναι μεγάλος, είναι τεράστιος! Αλλά θα ήθελα να πάρετε  υπόψη σας μια ακόμη παράμετρο: Ποιοι είναι οι ιδιοκτήτες των καφε;

9. Των νόμιμων ή των παράνομων;

-Όλων των νέων τα οποια ανοίγουν τα τελευταία χρόνια  και … μεταξύ μας  ειναι τέτοια η διάρθρωση του νόμου που είναι αδύνατο να υπάρξει νόμιμο μαγαζί!

10. Συνεπώς μιλάμε όχι μόνο για τεράστιο κύκλο εργασιών αλλά και για… φαύλο κύκλο! Η… φάμπρικα αυτή στη»φραπεδούπολη» έχει κέρδη. Θεωρείτε οτι μπορεί να βγάλει και… δήμαρχο ή να μην βγάλει δημοτικό σύμβουλο που την κυνηγάει;

-Ακούστε, το σύγχρονο  σύστημα είναι η… πολυιδιοκτησία στα καφέ. Μαζεύονται 5-10 νέοι μέχρι τα 30, που είναι άνεργοι και βάζουν στη δουλειά τις οικονομίες της οικογένειας. Συντονιστής της «προσπάθειας» είναι ένα από τα μυθικά ονόματα της εστίασης στην πόλη με πολύ επιτυχημένο παρελθόν. Αλλα θέλω να σας πω ότι όλη αυτή η κατάσταση δημιουργεί εντάσεις και εκνευρισμούς. Κάποιοι άνθρωποι χάνουν τα τελευταία τους λεφτά! Δεν ειναι υποχρεωτικά της νύχτας και μαφιόζοι, είναι όμως απελπισμένοι και δεν έχουν διέξοδο…

-Ποιος είναι ο συντονιστής;
-Δεν είναι μόνο ένας σε αυτή τη δουλειά, σε λίγο τα λεφτά τελειώνουν και η δουλειά πρέπει να… επαναχρηματοδοτηθεί. Οι αδύναμοι φεύγουν πρώτοι κι είναι και ανακουφισμένοι επειδή… δεν θα πληρώσουν κι άλλα

12. Στο δήμο, στην εφορία, στα φακελάκια, στους τζάμπα καφέδες διοικούντων και παραγοντίσκων;

-και λίγα λέτε…

Δήλωση μου για το θέμα Καπόν

Δεν υπάρχει κανένα θέμα παραίτησης του κ.Καπόν. Θέμα παραίτησης υφίστατο όταν ο δήμαρχος παρενέβη σε δύο βουλευτές για μία τροπολογία που ενίσχυε επιχειρηματικές του δραστηριότητες. Θέμα παραίτησης υφίστατο όταν διαπιστώθηκε ότι οικονομική του δραστηριότητα δεν είχε καταγραφεί στη δήλωση της περιουσιακής του κατάστασης. Τώρα πλέον υπάρχει ένα θέμα απομάκρυνσης του από τη διαχείριση των οικονομικών του δήμου. Με παράλληλο αναδρομικό έλεγχο όλων των χρήσεων τις οποίες υπογράφει. Και όποιος τον διατηρεί ή σιωπά για την παραμονή του, έχει τις ίδιες ευθύνες.

H ζούγκλα του καφέ και το τέλος των ελέγχων

Άρθρο μου που δημοσιεύεται σήμερα στην εφημερίδα Θεσσαλονίκη

Παρακολουθώ εδώ και δύο ημέρες διάφορους υποστηρικτές της διοίκησης του Δήμου Θεσσαλονίκης να πανηγυρίζουν, επειδή αθωώθηκαν οι ελεγκτές του Δήμου, οι οποίοι μηνύθηκαν για παράβαση καθήκοντος από τον ιδιοκτήτη μιας καφετέριας, που πήγαν να ελέγξουν.

Θέλω να το πω κυνικά: Όσοι πανηγυρίζουν γι’ αυτήν την απόφαση είναι ηλίθιοι! Διότι από αυτήν την απόφαση προκύπτει, ότι η παρεμπόδιση του ελέγχου τιμωρείται με τρίμηνη φυλάκιση με ΤΡΙΕΤΗ ΑΝΑΣΤΟΛΗ και η εξύβριση με δεκαήμερη φυλάκιση. Αυτές δεν είναι ποινές, αλλά χάδια.

Το χειρότερο όλων είναι, ότι η διοίκηση του Δήμου Θεσσαλονίκης ανέχτηκε να μετατραπεί η απειλή, που ο ελεγχόμενος εξαπέλυσε κατά των ελεγκτών, σε αστική διαφορά μεταξύ του ελέγχοντος και του ελεγχόμενου, η οποία ΘΑ εκδικαστεί –ίσως- κάποτε, αν οι ελεγκτές βρουν τα χρήματα που χρειάζονται για να καταθέσουν την αγωγή.

Ποιός υπάλληλος στη θέση τους θα κάνει ελέγχους στο μέλλον, πριν εξασφαλίσει την πλήρη συναίνεση του ελεγχομένου από τη στιγμή που:

1.       Διακινδυνεύει να τεθεί σε αργία (όπως θα γινόταν, αν η δίκη στο αυτόφωρο έπαιρνε αναβολή) και να πληρώνεται με το 1/3 του μισθού του 

2.       Πληρώνει από την τσέπη του το 1/4 του μισθού του για τα παράβολα μιας δίκης, στην οποία βρίσκεται κατηγορούμενος για όσα έκανε κατά την άσκηση των εργασιακών καθηκόντων του;

Η προχθεσινή υπόθεση σηματοδοτεί μεσοπρόθεσμα το τέλος των ελέγχων. Που άλλωστε δεν έχουν και ιδιαίτερη σημασία.

Διότι οι έλεγχοι αποφέρουν πρόστιμα, τα πρόστιμα όμως δεν αποδίδονται. Τα καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος στην πλατεία Αριστοτέλους είχαν στο τέλος του 2012 συνολικά οφειλές πάνω από 750.000 στον δήμο Θεσσαλονίκης. Σήμερα ξεπερνούν το 1 εκ. ΔΕΝ ΚΑΤΑΒΑΛΛΟΝΤΑΙ! Απλώς ρυθμίζονται και ξαναρυθμίζονται.

Οι ιδιοκτήτες των καταστημάτων βιώνουν την προσδοκία της τουριστικής ανάπτυξης, που εντέχνως καλλιεργείται, αλλά δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

Τα περισσότερα καφέ είναι συνεταιρισμοί «επαϊόντων» του χώρου και άνεργων νέων που επενδύουν τις οικογενειακές οικονομίες της προηγούμενης γενιάς στην ελπίδα ότι μπορεί να αποκτήσουν ένα κάποιο εισόδημα. Και τις χάνουν. Τα καφέ αλλάζουν ιδιοκτήτες εν μια νυκτί, οι χαμένοι απλώς φεύγουν, ανακουφισμένοι που σταματά η αιμορραγία των πληρωμών. Και αντικαθίστανται.

Όλο αυτό τους δημιουργεί ένταση κι έχει φέρει τον νόμο της ζούγκλας στην καθημερινότητα τους: Στη σχέση, τόσο με τον πολίτη που θέλει να περάσει τον αδιάβατο πλέον δρόμο, όσο και με τον ανταγωνισμό που «κερδίζει» υπογείως έναν καφέ παραπάνω...

Ο πόλεμος της πλατείας

Άρθρο μου για τα τραπεζοκαθίσματα και το δημόσιο χώρο της Θεσσαλονίκης που φιλοξενείται στην εφημεριδα ΚΑΡΦΙΤΣΑ με αφορμή τα πρόσφατο επεισόδιο που προκάλεσε σε ελεγκτές του Δήμου, ιδιοκτήτης καφετεριας στην πλατεία Αριστοτέλους

Και ξαφνικά μείναμε όλοι με το στόμα ανοιχτό! Ένας ιδιοκτήτης καφέ εμπόδισε τον έλεγχο

που θα έκαναν οι υπηρεσίες του Δήμου Θεσσαλονίκης στο μαγαζί του.

Τι ήθελε δηλαδή αυτός; Ήθελε να μην ελεγχθεί και ισχυρίστηκε ότι έχει στοχοποιηθεί στους

ελέγχους. Είμαι βέβαιος ότι δεν είναι ο μόνος που έχει αυτές τις απόψεις.

Κι επειδή μιλάμε για την Πλατεία Αριστοτέλους, αν δεν με απατά η μνήμη μου ως προς

το ποσό, στο τέλος του 2012 τα ποσά που χρωστούσαν ΜΟΝΟ τα καφέ της πλατείας ήταν

περίπου 750.000 ευρώ.

Πρακτικά δηλαδή, είχαν φτάσει σε δυσβάσταχτα ύψη, υπονομεύοντας τον ίδιο τον υγιή

ανταγωνισμό. Πώς να ανταγωνιστεί ένας επιχειρηματίας που θέλει να είναι συνεπής, τον

γείτονα-ανταγωνιστή του, όταν ο τελευταίος χρωστά εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ και δεν

τα πληρώνει; Ποιος ανταγωνισμός μπορεί να σταθεί, όταν ο γείτονας σου δεν πληρώνει

για την κατάληψη δημοσίου χώρου για την ανάπτυξη τραπεζοκαθισμάτων το 2012, αλλά

αυτό δεν είναι απαγορευτικό για να πάρει άδεια (και πάλι χωρίς να πληρώσει) το 2013; Την

οποία άδεια τη δίνει η ίδια δημοτική αρχή, η οποία δεν εισπράττει τα πρόστιμα.

Μπορεί βέβαια αυτά τα πρόστιμα να μην εισπράττονται και να μην εισπραχθούν ποτέ,

καθιστούν, όμως, τις επιχειρήσεις ομήρους της πολιτικής εξουσίας. Και ενισχύουν

παραβατικές συμπεριφορές, όπως αυτή του συγκεκριμένου ιδιοκτήτη καφέ, ο οποίος

απαίτησε να μην ελεγχθεί, απειλώντας, βρίζοντας και προχωρώντας θρασύτατα σε

μηνύσεις εναντίον των ελεγκτών, πριν καν τον ελέγξουν.

Γιατί εκπλησσόμαστε με τη συμπεριφορά του όμως; Ποιο ακριβώς είναι το παράδειγμα, το

οποίο δίνει η διοίκηση του Δήμου Θεσσαλονίκης σε όλους τους ελεγχόμενους;

«Είπα στον ιδιοκτήτη ότι θα του το κλείσω το μαγαζί. Θα δώσω εντολή στον Κουράκη να

στείλει έλεγχο, όλο και καμία πολεοδομική παράβαση θα έχει».

Αυτό είχε πει ο ίδιος ο δήμαρχος από βήματος Δημοτικού Συμβουλίου, αναφερόμενος σε

μπαρ κοντά στο σπίτι του, το οποίο τον ενοχλούσε με την ένταση της μουσικής.

Όμως τα μαγαζιά που ηχορυπαίνουν, πρέπει να κλείνουν γιατί ηχορυπαίνουν και

τα μαγαζιά που κάνουν πολεοδομικές παραβάσεις πρέπει να κλείνουν όταν κάνουν

πολεοδομικές παραβάσεις. Και όλα αυτά υπό την προϋπόθεση ότι προβλέπεται τέτοια

Αλλιώς δε ζούμε σε πόλη αλλά σε χωριό της άγριας δύσης, στην Αμερική του 1800, που

τους κανόνες τους έβαζε ο ίδιος ο δικαστής που ήταν και σερίφης.

Η δύναμη του παραδείγματος

Σε κάθε περίπτωση κι επειδή οι διοικούντες διοικούν με τη δύναμη του παραδείγματος, ας

θυμηθούμε κάποια από τα παραδείγματα που δίνουν οι δικοί μας διοικούντες:

"Παρανομώ, πλήρωσα το πρόστιμο, πληρώνω το νόμιμο πρόστιμο διατήρησης. Αυτά. Δεν

έχω διάθεση να συνεχίσω άλλο αυτές τις ιστορίες, κάντε ό,τι θέλετε"

(Γιάννης Μπουτάρης, 4 Ιουλίου 2011 με αφορμή την αποκάλυψη ότι είχε

ανοίξει αυθαίρετα παράθυρο στο σπίτι του)

«Αποφασίσαμε μετά την καταγγελία και την παραπομπή να κατεδαφίσουμε το εν λόγω

κτίσμα, μη θέλοντας να συρόμαστε στα δικαστήρια για οποιονδήποτε λόγο»

(Γιάννης Μπουτάρης, 5 Σεπτεμβρίου 2011 με αφορμή την αποκάλυψη ότι είχε

χτίσει αυθαίρετα στην εξοχική κατοικία του)

“Δεν ήταν φιλολαϊκά εκείνα (τα μέτρα) που απαιτούσαν (οι το ΠΑΣΟΚ), όπως η

τροπολογία για τον κ.Μπουτάρη”

(Γιάννης Μιχελάκης, 11 Ιουλίου 2014, για το πώς με απαίτηση του κ.Βενιζέλου έγινε

η τροπολογία, για να μην ελεγχθεί ο κ.Μπουτάρης για την προεδρία του φεστιβάλ

κινηματογράφου, που ήταν κώλυμα για την υποψηφιότητα του στο δήμο)

«Έχω ήδη κάνει αγωγή κατά του εκκαθαριστή κ. Πρασσά, από τον Μάρτιο του 2012, έχω

ζητήσει ανακοπή των κατασχέσεων και περιμένω να δικαστεί η υπόθεσή μου μέσα στο

(Χασδάι Καπόν, 20 Αυγούστου 2014 με αφορμή την κατάσχεση περιουσίας που του έκανε

η Proton Bank επειδή δεν εξυπηρετούσε το ύψους 13,4 εκ. ευρώ δάνειο που είχε πάρει)

Ποια απ’ όλες αυτές τις νομικές ενέργειες ΔΕΝ έκανε ο μετά βδελυγμίας καταγγελλόμενος 

της πλατείας Αριστοτέλους;

Και για να μην ξεχνιόμαστε:

Επιλογή αυτής της διοίκησης ήταν να επιτρέψει τα υαλοπετάσματα. Υποψήφιός της είχε

κλείσει πλήρως το πεζοδρόμιο. Ελέγχθηκε ποτέ;

Επιλογή αυτής της διοίκησης ήταν η συγκεκριμένη διαρρύθμιση στην Αριστοτέλους. Πρώην

αντιδήμαρχος πανηγύριζε γι’ αυτήν. Γιατί σιωπά;

Πρώην αντιδήμαρχος κατήγγειλε ότι ανοίγουν καφέ μόλις διαπλατυνθεί ένα πεζοδρόμιο.

Πρακτικά ας μην πέφτουν πολύ από τα σύννεφα. Κατ' εικόνα και ομοίωση της πολιτικής

τους δημιουργίας είναι η πόλη.

Όταν, επί 3,5 χρόνια, ενθάρρυναν (είτε "ενθαρρύνοντας" είτε "μη αποθαρρύνοντας",

είτε ανεχόμενοι, είτε επιλέγοντας να μη συγκρουστούν με τα παράνομα συμφέροντα)

την ασυδοσία των τραπεζοκαθισμάτων σε βάρος του δημόσιου χώρου, της ποιότητας

ζωής και βασικών δικαιωμάτων των πολιτών. Ας μην ξεχνάμε ότι τα 2,5 από τα 4 χρόνια,

λειτουργούσε η Δημοτική αστυνομία.

Απλώς αυτοί δεν απειλούν με έντερα και εκείνος δεν είχε άκρη να κάνει την απαγόρευση

ελέγχου στο μαγαζί του τροπολογία!

Η πόλη χρειάζεται κανόνες. Αλλά οι κανόνες χρειάζονται διοικούντες που να τους σέβονται!