Ημέρες και νύχτες σεναρίων , η ΚΑΡΦΙΤΣΑ μου κάνει την τιμή να φιλοξενεί ένα δικό μου
«Η κυβέρνηση θα πάρει στην ψήφο εμπιστοσύνης 154 ψήφους. Μπορεί να πάρει και την ψήφο του Αηδόνη»
(Πέτρος Τατσόπουλος, Ανεξάρτητος βουλευτής)
Αν για την -άχρηστη στην επιβίωση της κυβέρνησης- ψήφο του κ. Αηδόνη γίνεται τόση συζήτηση, όση έγινε τις τελευταίες ημέρες, μπορεί κάποιος να υπολογίσει τι ακριβώς θα ακουστεί για την εντιμότητα των 25 επιπλέον βουλευτών, που είναι απαραίτητοι για την συμπλήρωση της προεδρικής πλειοψηφίας τον Μάρτιο του 2015. Ακόμη γράφονται άρθρα για τα υπαρκτά ή φανταστικά ανταλλάγματα της εκλογής του Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1980 που για να επιτευχθεί διέλυσε δυο κόμματα. Την Εθνική Παράταξη και την Ένωση Κέντρου.
Βέβαια το ζήτημα δεν είναι τι θα ακουστεί για τα ανταλλάγματα και την εντιμότητα αυτών, οι οποίοι θα απαρτίσουν την πλειοψηφία, αλλά η χρησιμότητα της ίδιας της πλειοψηφίας.
Αν η κυβέρνηση επιτύχει να συγκεντρώσει τους 180, το μόνο που θα έχει επιτύχει είναι να παρατείνει τον βίο της για περίπου 1 χρόνο, με δεδομένο ότι οι τελευταίες εκλογές έγιναν τον Ιούνιο του 2012.
Η όποια κυβερνητική πλειοψηφία θα σέρνεται επί ένα χρόνο με βουλευτές που θα έχουν ήδη παραδεχθεί την επικείμενη ήττα και θα φροντίζουν να προσπαθούν να σώσουν εαυτόν, διαφοροποιούμενοι από τις κυβερνητικές επιλογές, με την παραμικρή ευκαιρία, για λίγη δημοσιότητα στα τηλεοπτικά παράθυρα και λίγες ψήφους στις κάλπες.
Μπορεί για κάποιους βουλευτές να είναι προσωπικά κρίσιμη η παράταση του βίου της κυβέρνησης, όμως για την ίδια την κυβέρνηση και το μεγαλύτερο εκ των κυβερνητικών κομμάτων, σημαίνει ελάχιστα.
Η εκλογή προέδρου με 180 ψήφους τον Μάρτιο θα σημάνει την αντίστροφη μέτρηση προς το τέλος της κυβέρνησης ΝΔ- ΠΑΣΟΚ και την περιδίνηση της χώρας σε μία ακόμη πιο βαθιά ακυβερνησία.
Το κρίσιμο μέγεθος, λοιπόν, δεν είναι οι 180 που εκλέγουν πρόεδρο για να μην πάμε σε εκλογές, αλλά οι 151 που μπορούν να εκλέξουν πρόεδρο μετά τις εκλογές και να δώσουν μία ακόμη θητεία 4 χρόνων σε πολλούς από τους ανησυχούντες βουλευτές.
Όμως, αυτό απαιτεί η κεντροδεξιά να είναι πρώτο κόμμα στην εκλογική μάχη. Με τα σημερινά δεδομένα φαντάζει πολύ δύσκολο χωρίς συσπείρωση του ευρύτερου χώρου. Όπως φαντάζει και πολύ δύσκολο να επιστρέψουν στη ΝΔ του Σαμαρά, αυτοί που έφυγαν από τη ΝΔ του Σαμαρά.
Επιστροφή στο μέλλον
Εκτός αν υπάρξει το μείζον διακύβευμα. Κι αυτό είναι η κοινή συμμετοχή στις εκλογές, σε ενιαίο σχήμα με σημαία τον υποψήφιο πρόεδρο, που να μπορεί να ενώσει την παράταξη και να μπορεί να εγγυηθεί ρόλους για όλους τους εταίρους και κυρίως για τον επικεφαλής του μεγαλύτερου κόμματος αυτού του ενιαίου σχήματος.Πρόεδρος Καραμανλής, πρωθυπουργός Σαμαράς, ρόλοι για όλους. Αν ο Σαμαράς περιμένει να κερδίσει τις εκλογές, σε αναγνώριση της γενναιότητας του να προτείνει πρόεδρο από την αριστερά, γιατί να μην κερδίσει ο Τσίπρας προτείνοντας πρόεδρο από τη δεξιά;
Το ερώτημα είναι, ο Καραμανλής θα δεχόταν αυτό το ρόλο του ηγέτη της ευρύτερης κεντροδεξιάς, για να αναλάβει ένα αξίωμα χωρίς αρμοδιότητες;
Ναι, αν όλοι όσοι συμμετέχουν σε αυτόν τον συνασπισμό συμφωνήσουν σε συνταγματική μεταρρύθμιση και βαθιές τομές στον πολιτικό βίο της χώρας. Ανάμεσα στις οποίες και η άμεση εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας.
Το σενάριο το έχει βιώσει η χώρα ξανά. Το 1985 όταν ο Μένιος Κουτσόγιωργας επέβαλε μία εκλογική ατζέντα, η οποία έλεγε ότι στις κάλπες ψηφίζουμε για τα μεγάλα και όχι για τις ντομάτες και τα πορτοκάλια.
Μετέφερε δηλαδή τον πυρήνα της αντιπαράθεσης από τα πεπραγμένα μιας κυβέρνησης, στο DNA της. Δημοκρατία ή κομμουνισμός. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει επαναφέρει στιγμές της δεκαετίας του ’40, η δεξιά μπορεί να θυμηθεί τη δεκαετία του ’50…
Το θέμα είναι πόσο μπορούν οι πολίτες να συγκινηθούν. Διότι το 1974, οι θριαμβικές επιστροφές και τα βαριά ονόματα απέχουν 40 χρόνιά, ενώ ο αντικομμουνισμός, τον οποίο πρόσφατα ανακάλυψαν ως βασικό πολιτικό επιχείρημα στελέχη του χώρου, παραπέμπει στη δεκαετία του 1950… Όλα παραπέμπουν Καραμανλή…. Αλλά, όλοι έχουν ακούσει τον αφορισμό, ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα…
* Ο κ. Μάτης είναι δημοσιογράφος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου